അയ്യോ ഞാന്‍ അവരല്ല!

പറയാതെ ബാക്കി വച്ചിട്ട് കുറെ നാളുകളായി. ഇന്നെങ്കിലും എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞില്ലെങ്കില്‍ ഈ ബ്ലോഗ്‌ കാട് മൂടി പോകും. സോണി ഭട്ടതിരിപ്പാടിന്റെ അമ്മയെ കുറിച്ചുള്ള പോസ്റ്റ്‌ എല്ലാവരും വായിച്ചോട്ടെ എന്ന് കരുതി ആയിരുന്നു ഈ മൗനം. ഞാന്‍ എന്ത് കൊണ്ട് എഴുതുന്നു, എങ്ങനെ എഴുതുന്നു എന്നൊക്കെ പലരും സംശയിക്കാറുണ്ട്! ആ ചോദ്യങ്ങള്‍ക്കൊന്നും പലപ്പോഴും എനിക്ക് ഉത്തരം പറയാന്‍ അറിയില്ല. എന്‍റെ നിശബ്ദതയെ ജാഡ എന്ന് വിളിക്കുന്നവരുമുണ്ട്.
 
വേറൊരു തമാശ എന്താണെന്ന് വച്ചാല്‍ എന്‍റെ എഴുത്തിന്റെ ശൈലി കമലാദാസിന്റേതു പോലെ ആണെന്ന് ചിലര്‍ പറയുന്നു! വായിച്ചിട്ട് നിങ്ങള്‍ ചിരിച്ചോ എന്നെനിക്കറിയില്ല, എങ്കിലും ഈ പേര് കുറച്ചു കാലമായി ആളുകള്‍ എന്‍റെ കൂടെ ചേര്‍ത്ത് വായിക്കുന്നു. ആദ്യമേ പറയട്ടെ കമല ദാസ്‌ എന്ന എഴുത്തുകാരി ജനിച്ചതും ജീവിച്ചതും എത്രയോ വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പാണ്‌. അവര്‍ കൈ കൊണ്ടെഴുതുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ കമ്പ്യൂട്ടറിന്റെ സഹായത്തോടെ ടൈപ്പ് ചെയ്യുക മാത്രമാണ് ചെയ്യുന്നത്. വ്യാകരണപ്പിശകുകള്‍ ചൂണ്ടി കാണിക്കാന്‍ എനിക്ക് സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ ഉണ്ട്. കമല ദാസ്‌ എഴുത്തിന്റെ മാന്ത്രികത സൃഷ്ടിച്ചത് കേവലം വിരലുകളുടെയും ഭാവനയുടെയും സഹായത്തോടെ മാത്രം ആണ്.

ഗുരുവായൂരപ്പന്റെ സ്വന്തം കോളേജ് ആയ ശ്രീകൃഷ്ണ കോളേജിലെ ഇരുള്‍ മൂടിയ ഹിസ്റ്ററി ബ്ലോക്കിലെ ഇംഗ്ലീഷ് ക്ലാസ്സില്‍ വച്ചാണ് ഞാന്‍ ആദ്യമായി ആ പേര് കേള്‍ക്കുന്നത്. പാലക്കാട്ടുകാരി ഗീത ടീച്ചര്‍ കോളേജ് മാഗസിനിലെ എന്റെ കഥ വായിച്ചിട്ട് പറഞ്ഞു, "രൂപ, കഥ നന്നായിട്ടുണ്ട്. കമല ദാസിന്റെ ഒരു ശൈലി പോലെ തോന്നി വായിച്ചപ്പോള്‍..."! ആദ്യമായി ഒരു കഥ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു വന്നതിലെ അന്ധാളിപ്പ് വിട്ടു മാറിയിട്ടില്ലാത്ത ഞാന്‍ ആ അഭിനന്ദനം കേട്ടമാത്രയില്‍ നാണത്താല്‍ ചൂളി പോയി.

പിന്നീട് കമല ദാസിന്റെ പുസ്തകങ്ങള്‍ വായിച്ചപ്പോള്‍ അവരുടെ എഴുത്തിന്റെ മനോഹാരിത എന്നെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തിയിടുണ്ട്. എന്ത് കൊണ്ട് പലരും എന്റെ എഴുത്തിനെ അവരേതുമായി തരതമ്യപ്പെടുത്തുന്നു എന്ന് ഞാന്‍ എപ്പോഴും ചിന്തിക്കാറുണ്ട്....എന്തായാലും ഈ ജന്മത്തില്‍ എനിക്ക് അവരെപോലെ എഴുതാന്‍ കഴിയില്ലെന്നതാണ് ഞാന്‍ അറിയുന്ന  യഥാര്‍ത്ഥ്യം.

കമല ദാസ്‌ എന്ന "കുട്ടിയെ" ഞാന്‍ ആദ്യം അറിഞ്ഞത് പണ്ട് ദൂരദര്‍ശനില്‍ വന്നിരുന്ന "ബാല്യകാലസ്മരണകള്‍" എന്ന സീരിയലില്‍ നിന്നാണ്. ഇതേ പേരിലുള്ള അവരുടെ കഥയുടെ ചിത്രാവിഷ്കരണം ആയിരുന്നു ആ സീരിയല്‍. ചെറുപ്പത്തില്‍ മുത്തശ്ശിയുടെ കൂടെ ചിലവിട്ട ദിനങ്ങള്‍ എല്ലാം അത് പോലെ ആ കുട്ടിക്കും ഉണ്ടല്ലോ എന്ന് ഞാന്‍ ചിന്തിച്ചിരുന്നു. പക്ഷെ അവര്‍ എഴുത്തുകാരി ആണെന്നൊന്നും എനിക്ക് അന്ന് അറിയില്ലായിരുന്നു.

ഇതൊക്കെയാണെങ്കിലും കമല എനിക്ക് ഏറെ പ്രിയപ്പെട്ട എഴുത്തുകാരി ആണ്. നാലപ്പാട്ട് തറവാട്ടിലെ നീര്‍മാതളത്തിന്റെ ഗന്ധവും കല്‍ക്കട്ട നഗരത്തിന്‍റെ യാന്ത്രികതയും അവരുടെ വാക്കുകളിലൂടെ മിന്നിമറഞ്ഞു. നഗരത്തില്‍ ജീവിക്കുമ്പോഴും മനസ്സ് ഗ്രാമീണതയില്‍ ലയിച്ച ആ കഥാകാരി പലപ്പോഴും ഏകയായിരുന്നു. ഞാനും ചെറുപ്പത്തില്‍ പുസ്തകങ്ങള്‍ക്ക് പുറകെ പോയി കൂട്ടുകാരില്‍ നിന്ന് എപ്പോഴും അകന്നു നിന്നു. പക്ഷെ അവരെ പോലെ ഏകാന്തതയെ വാക്കുകള്‍ ആക്കി മാറ്റാനുള്ള ശേഷി എനിക്കില്ലാത്തത് കൊണ്ട് ഞാന്‍ പുസ്തകങ്ങളുടെ ലോകത്തെ ഉപേക്ഷിച്ചു. പലപ്പോഴും എഴുതാന്‍ വാക്കുകള്‍ കിട്ടാതാവുമ്പോള്‍ പുസ്തകങ്ങളെ തേടി പോകാന്‍ ഞാന്‍ പേടിക്കുന്നു. അപൂര്‍വ്വം ചില നിമിഷങ്ങളില്‍ ഞാന്‍ വായനയില്‍ മുഴുകാറുണ്ട്. വാക്കുകള്‍ കൊണ്ട് വര്‍ണ്ണം വിതറിയ മനോഹരമായ രചനകള്‍ എന്നെ പിടിച്ചിരുതാറുണ്ട്. അങ്ങനെ അവസാനമായി ആര്‍ത്തിയോടെ വായിച്ച കൃതിയാണ് "നീര്‍മാതളം പൂത്ത കാലം"...
 
ഇങ്ങനെ ഒരു പോസ്റ്റ്‌ തന്നെ അധികപ്രസംഗം ആയി പോയെന്നു പലര്‍ക്കും തോന്നിയേക്കാം. എന്റെ ഉദ്ദേശവും അത് തന്നെയാണ്. കമല ദാസ്‌ എത്രയോ ഉയരങ്ങളില്‍ എത്തിയ ഒരു പ്രതിഭയാണ്. ഞാനാകട്ടെ എന്തൊക്കെയോ കുത്തിക്കുറിക്കുന്നു എന്ന് മാത്രം! ആകാശത്ത് മേഘങ്ങള്‍ ഉരുണ്ടു കൂടുന്നു. മറ്റൊരു മഴയെ ഏറ്റുവാങ്ങാനായി ഭൂമി ഒരുങ്ങി കഴിഞ്ഞു. ഞാനും നുകരട്ടെ പുതുമണ്ണിന്റെ സുഗന്ധം...വീണ്ടും കാണാം!